Η χρήση laser στη χειρουργική υφίσταται ως έννοια από τη 10ετία του 1980. Έκτοτε η εξέλιξη των πηγών ενέργειας laser και των μέσων απόδοσης αυτής στους ανθρώπινους ιστούς, τουλάχιστον μέχρι προσφάτως, δεν οδήγησαν σε ευρείας κλίμακας εφαρμογή στη Γενική Χειρουργική όπως π.χ. στην Οφθαλμιατρική με τις εφαρμογές στη χερουργική αντιμετώπιση των διαθλαστικών ανωμαλιών.
Η βασική αιτία για αυτή την σχετική καθυστέρηση ήταν πως η laser χειρουργική προσέφερε στο Χειρουργό, μέχρι και προ 10ετίας, απλώς και μόνο μία ακόμη μέθοδο διατομής και καυτηριασμού ιστών. Το απλό νυστέρι, η διαθερμία, το ψαλίδι υπερήχων, η διαθερμία ραδιοσυχνοτήτων είναι μερικές μόνο από τις διαθέσιμες εναλλακτικές επιλογές. Η διατομή και καυτηρίαση ιστώ με laser έτσι απέκτησε κάποιο ρόλο στην αντιμετώπιση ορισμένων χειρουργικών παθήσεων, όπου η ακρίβεια της διατομής και η ελαχιστοποίηση του τραύματος των πέριξ υγιών ιστών είχε ιδιαίτερη σημασία, όπως για παράδειγμα στην αφαίρεση υπερκερατωσικών βλαβών στο δέρμα (καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα) και στην αφαίρεση αιμορροΐδων (λιγότερο έντονος μετεγχειρητικός πόνος).
Όλα αυτά άλλαξαν περίπου προ δεκαετίας, με τη χρήση νέων πηγών ενέργειας laser, με διαφορετικά μήκη κύματος και κυρίως με τη χρήση νέων ινών για την απόδοση της ενέργειας laser στους ιστούς, με εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα από την απλή διατομή και θερμοκαυτηρίαση. Κλασσικό πλέον παράδειγμα αποτελούν οι κλινικές εφαρμογές των κυκλοτερών ινών laser που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των κιρσών, των αιμορροΐδων (μέθοδος LHP), των περιεδρικών συριγγίων και της κύστης κόκκυγα (μέθοδος FiLaC). Στις περιπτώσεις αυτές το αποτέλεσμα του laser στους ιστούς είναι η εξάχνωση και η θερμική μετουσίωσή τους (τήξη). Άλλο παράδειγμα είναι η μέθοδος HeLP κατά την οποία επιτυγχάνεται θρόμβωση των αιμορροϊδικών αρτηριών με την εν τω βάθει δράση της εφαρμοζόμενης ενέργειας laser στο τοίχωμα των αγγείων.
Αυτές οι νέες εφαρρμογές της laser χειρουργικής έχουν ουσιαστικά ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη Γενική Χειρουργική, αυτό της ανώδυνης και σχεδόν ανεπίπλεκτης ελάχιστα επεμβατικής αντιμετώπισης παθήσεων, για τις οποίες οι προηγούμενες θεραπευτικές επιλογές είτε συνοδεύονταν από πόνο και μακρά περίοδο επούλωσης (αιμορροΐδες, κύστη κόκκυγα), είτε από σημαντικές επιπλοκές (ακράτεια στην αντιμετώπιση των περιεδρικών συριγγίων). Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί πως αυτές οι νέες μέθοδοι δεν αποτελούν πανάκεια για την αντιμετώπιση των προαναφερθέντων ή και άλλων παθήσεων. Αν και ουσιαστικά δεν υφίστανται σοβαρές επιπλοκές, τα ποσοστά υποτροπών των παθήσεων που αντιμετωπίζονται με αυτές τις νέες τεχνικές laser είναι, από λίγο έως πολύ, υψηλότερα σε σύγκριση με τις κλασσικές και επώδυνες μεθόδους. Παρά ταύτα, στη σύγχρονη εποχή, όπου ο χρόνος είναι μία πολυτέλεια που δύσκολα μπορεί κανείς να διαθέσει, ακόμα και όταν πρόκειται για την αποκατάσταση της υγείας του μετά από μία χειρουργική επέμβαση, οι μέθοδοι αυτές είναι ιδιαίτερα ελκυστικές διότι είναι όντως αναίμακτες και ανώδυνες, ενώ οι ασθενείς ακόμα και την επομένη της επέμβασης μπορούν να εργαστούν και να συνεχίσουν στο 100% τις προεγχειρητικές τους δραστηριότητες.